از افسانه "پیروزی قاطع لیست اُمید" تا کُمدی رای اعتماد.منصور امان.

فراسوی خبر... چهارشنبه ۱ شهریور از افسانه "پیروزی قاطع لیست اُمید" تا کُمدی رای اعتماد منصور امان چینش یکجانبه و انحصاری کابینه توسُط حُجت الاسلام روحانی و بی کُلاه ماندن سر لُخت و مُشتاق "اصلاح طلبان"، موقعیت سیاسی آنان را به عُنوان زائده جناح میانه حُکومت دستکم تا چهارسال آینده تثبیت کرده و به یک بُحران درونی در میان "تدارُکچیها" دامن زده است. "اصلاح طلبان" حُکومتی همچون دور پیشین انتخابات ریاست جمهوری، این بار نیز در نقش اسب گاری جناح میانه پدیدار شده بودند و برای جمع کردن رای به نفع آن، از هیچ بازار گرمی و ترفندی فرو نگذاشته بودند. چهار سال پیش آنها از این خدمت رسانی نصیبی نبردند و شُرکایشان حاضر نشدند به آنها در دولت و در پهنه سراسری یا حتی در سطح محلی سهمی ببخشند. رهبران و پایوران "اصلاح طلب" این موقعیت ناگُوار و تا اندازه ای خجالت آور را با بسته بودن دست آقای روحانی از سوی مجلس اُصولگرای نُهم توجیه می کردند و به مُنتقدان و ناراضیان اطمینان می دادند که در صورت موفقیت در انتخابات دور دهُم مجلس و نشستن دوباره بر کُرسیهای نمایندگی، راه شراکت آنها نیز باز خواهد شد. تشکیل دولت جدید هنگام راستی آزمایی این ادعا را نیز به همراه آورد. اکنون جناح میانه حُکومت و "اصلاح طلبان"، اکثریت مجلس را در دست داشتند و چنین می نمود که مانع پیشین از سر راه مُشارکت داده شدن این طیف در دستگاه اجرایی کنار رفته باشد. اما تفسیر آقای روحانی و دوستان از ترکیب جدید مجلس و "فراکسیون ۱۳۰ نفری اصلاح طلب" آن به کُلی نااُمید کننده بود. او جایی – حتی به طور نمایشی - برای تحت الحمایه هایش در بازی قایل نشد و این بار آنها را بدون هیچ بهانه ای دست خالی روانه حاشیه کرد. این بی اعتنایی اما زمانی به ابعاد یک حقارت تمام عیار فراز یافت که نمایندگان "اصلاح طلب" نیز زیر این رویکرد و نقش تحمیل شده پیرو آن امضا گذاشتند و خُرسند و سبُک بال مُحتویاتی که آقای روحانی در برابرشان نهاده بود را با یک استثنا تام و تمام قورت دادند. این طنز که استثنای یاد شده اما دامن تنها "اصلاح طلب" مُعرفی شده از سوی آقای روحانی را گرفت، یک شوخی "دُوُم خُردادی" نیست، بلکه موقعیت واقعی "اصلاحات"چیها و کارکرد این طیف در صحنه سیاسی جمهوری اسلامی را با جلایی زننده به تماشا می گذارد. کُمدی رای اعتماد اگرچه برای تهیه کنندگان، کارگردانان و بازیگران منفعت خوبی داشت، اما برای سیاهی لشکرها بی هزینه نمانده و به ایجاد اختلاف بین آنها راه برده است. موج انتقاد از سرویس دهی بی مُزد و منت "اصلاح طلبان" به سفارش دهندگان و بیرون از گود ماندن دوباره، زورق طیف مزبور را به تلاطُم افکنده است. اگرچه بخشی از سرزنشها و نکوهشهایی که به طور عُمده از سوی لایه بالایی "اصلاح طلبان" مطرح می شود نمایشی است و با هدف رد گُم کنی ابراز می گردد، اما در مجموع مُجادله های مزبور پرده از روی "پیروزی قاطع در انتخابات مجلس دهُم" و "حُضور حماسی اصلاح طلبان" کنار می زند. اکنون در رابطه با پروسه انتخابات مجلس سُخن از "گول زدن مردُم" به میان آورده می شود و از اعضای "لیست پیروز امید"، با شناسه هایی همچون "عده ای اصلاح طلب نما"، "گندُم نمای جو فروش"، "با دوز بالای اُصولگرایی"، "هدیه بگیر" و جُز آن یاد می شود. پیرامون چگونگی تهیه لیست نامزدهای "اصلاح طلب"، گُفته ها از این نیز روشنگرانه تر است؛ گُزینش کاندیداها حاصل "مصالح عُمومی، اقتضائات، معذوریات و محذوریات" مُعرفی شده و در جای دیگر از "ورود این آقایان به لیست اُمید در حالت فورس ماژور" سُخن گفته می شود. مضحکه ای که دولت آقای روحانی از دل آن بیرون آمد، ناکارایی انتخابات نمایشی در چارچوب استبداد ولایی و فساد سیاسی تنیده در نهاد آن را به یک نمونه تازه غنی ساخت. از صندوق رای رژیم استبدادی – مذهبی، اصلاحات و تغییر بیرون نمی آید، فقط حُقه بازهای دون مایه ای که توسُط شارلاتانهای سیاسی رنگ شده اند.